На 52-ым годзе жыцця раптоўна памёр наш сябар, вялікі аматар настольнага хакея Аляксандр Асядоўскі. Чалавек шырокай і адкрытай душы, сапраўдны мастак па прафесіі і па жыцці, выдатны, найцікавейшы і займальны чалавек.
Саша згуляў свой першы турнір у дзень заснавання Лігі Настольнага Хакея Беларусі - 30.11.2013. Сярод 28-мі ўдзельнікаў ён быў шостым! Вельмі добры вынік! І далей на працягу 8-мі гадоў заўсёды ўдзельнічаў у турнірах. Толькі ў Скарпіёне ён адыграў у 48-мі, а колькі іх было на самай справе... Ён адрозніваўся ад любога з нас тым, што прапаведаваў толькі прыгожы, камбінацыйны хакей. Трываць не мог выхады, прынцыпова не спрабаваў гэты элемент, лічачы яго сухім, знежывелым рухам, які забівае ўвесь шарм настольнага хакея. Ён заўсёды быў шчодры на эмоцыі падчас гульні, часта суправаджаў свае ўдары па варотах суперніка гучнымі воклічамі. Таксама заўсёды стараўся падкрэсліць прыгожа забіты гол у яго вароты і не прамінуў пахваліць суперніка за такую шайбу.
Ён атрымліваў сапраўднае задавальненне не ад перамогі, а ад прыгожа закінутай шайбы. Ён мог прайграць матч, але калі яму ўдавалася ў гэтым матчы забіць эфектны гол, а калі і не адзін - ён быў задаволены вынікам. Мяне гэта заўсёды захапляла ў ім!
Я гуляў з ім у адной камандзе. Ён заўсёды перажываў, калі не мог дапамагчы камандзе ў патрэбны момант. Але заўсёды падбадзёрваў астатніх. І заўсёды атрымлівалася так, што Саша браў ачкі ў матчах з тымі гульцамі, з кім, здавалася, гэта зрабіць было немагчыма. Ён заўсёды мог стварыць нечаканую партыю. І, вядома, тыя перамогі, якія былі ў нас з ім у камандным турніры, у значнай ступені залежалі ад яго.
Саша быў жывым і вельмі таварыскім чалавекам. Любіў і лядовы хакей. Быў заўзятарам ХК "Юнацтва".
Часта наведваў іх матчы, гуляў у настольны хакей у джэрсі гэтага клуба, ведаў і мог доўга распавядаць пра гульцоў, гісторыю клуба і цяперашняе становішча рэчаў у камандзе. А пра мастацтва яго можна было слухаць гадзінамі. Ім напісана велізарная колькасць ўзрушаючых карцін.
Апошні раз на наш турнір Саша прыходзіў у 2021 годзе, ён уладкаваўся на другую працу, і, на жаль, усе суботы ў яго былі занятыя выкладаннем. Яму вельмi падабалася тое, чым ён займаўся. Ён ведаў, як правільна перадаць наступным пакаленням свае веды, бачанне і разуменне мастацтва!
Кожнаму адмераны пэўны час. Ён паспеў пакінуць пасля сябе не толькі добрую памяць, але і тое, што будзе яшчэ доўга прыносіць станоўчыя эмоцыі многім - свае карціны. Таму мастакі заўсёды жывуць даўжэй любога з нас, тых, хто не ў стане пакінуць пасля сябе вечнае...
Па гэтай спасылцы вы зможаце прачытаць інтэрв'ю Сашы, дадзенае Сяргею Важніку ў 2016 годзе:
https://nahok.by/index.php/ru/66-lichnosti-nkh/474-aleksandru-osedovskomu-pokorilas-vershina
